FESTAS DO PATRÓN
Baixo un ceo enfeitizado
polos refreixos da aurora,
nos montes da miña aldea
con pinceis do arco da vella
pinta encaixes violados
á luz do Astro Rei que asoma.
Na cima do campanario
da igrexiña do lugar,
fachendoso o sacristán
as campás a repicar
e os estalos dos foguetes
polo ceo a rebrincar.
A banda toca á alborada
polos camiños do pobo,
de diante vai o mordomo
camiñando de vagar,
á súa beira o fogueteiro
ceiba fogos sen parar.
Os nenos moi espelidos
ben lavados , ben vestidos,
novos zapatos e roupa,
rebrincan, corren e choutan
tra-las canas dos foguetes
que ó estoupar caen ó chan.
Canta ledicia hai na xente...!
Qué faenas nas lareiras...!
Qué remexer de tarteiras...!
Mulleres atarefadas
adobían empanadas
para a cea destinadas.
Paseniño, na lareira
arden torgos das uceiras
para mante-lo lume vivo,
das pitelas de carballo
no trasfugueiro apoiadas
bailan lixeiras as chamas.
Polo lume acariñados,
pucheiros acumulados
de cacheira e de xamón,
de chourizos e lacóns,
de pulpo e de vitela...
seus arrecendos espallan.
Alá polo tres de agosto,
teño de ir ás festas de Untes
e bailar no folión,
son días moi especiais,
son as festas do Patrón
SAN ESTEVIÑO GLORIOSO!
